Suskunlar - İhsan Oktay Anar

İhsan Oktay Anar'ı tanımayan yoktur sanırım. 1995'te Türk romancılığına farklı bir soluk katmasından hasıl, pek çok okur tarafından övgülere mazhar olmuş güzel bir abimizdir. Övgülerini bazen abartanları da görebilirsiniz çevrenizde. Henüz görmemişseniz bekleyin, illa günün birine peydah olacaklardır. Hemen susturmaya çalışmayın onları, anlamaya çalışın. Zira abi gerçekten hak ediyor! Benim de, felsefeci oluşundan sebep ayrı bir sempatim vardır Anar'a. Kendimi tutamazsam ben de biraz abartabilirim, önceden uyarmış olalım :)

Kitap okumadığımdan uzun süre ertelemiştim Puslu Kıtalar Atlası'nı. Belki biraz da fantastik olduğunu duyduğumdan dolayı uzak kalmak istedim. Sevmiyorum fantastik türü, özellikle de edebiyatta. Güzel örnekleri tadından okunmuyor ama güzelini bırakın kötü olmayanını bile zor buluyorsunuz. Tabii 16-17 yaşında değilseniz! Neyse okudum sonunda Puslu Kıtalar Atlası'nı ve uzun zaman ertelediğim şeylerdeki pişmanlığımı bir kere daha yaşadım. Kitap öyle muhteşem (yani nokta koyabilecek kapasitede) bir roman değildi ama aldığım hazzın çok az bir kısmını kelimelere dökebilirim. Hoca'nın felsefeciliğini hakkıyla konuşturması, çok büyük etkiye sahip aldığım bu hazda. Haliyle diğer romanını okumadan geçmek olmazdı.

Suskunlar, tam anlamıyla bir kalfalık eseri olmuş. Sanırım başka şekilde de tanımlayamam. Çıraklık eseri dediğim Puslu Kıtalar Atlası'ndaki o muhteşem hayal gücünü ne yazık ki bu kitabında göremiyoruz yazarın. Ama yine Puslu Kıtalar Atlası'ndaki yazım gücünün nirvanaya ermiş haline şahit oluyoruz bu sefer, hem de neredeyse her satırda. Hikayesi nispeten güçsüz olan bir roman, bu kadar mı güzel yazılır? Yazılıyormuş. 268 sayfa uzunluğunda kanıt var önümde :)

Okurken kitaplara kıyamam ben. Kalem dokundurmam bu sebeple hiçbir sayfaya. İsmimi bile yazmıyorum uzunca bir süredir. Ama bu kitapta 3 ayrı yeri istemsiz bir şekilde işaretlerken yakaladım kendimi. Abi bu 3 yerde sanki boyut atlamış. İkilemelerle resmen dans etmiş ve mükemmel bir uyum sağlamış. Okumaya kıyamıyorsunuz. En az 10'ar defa okumuşumdur bu kısımları. O derece güzel!

Suskunlar'da, anlatılmak istenen mevzuya müzik aracıyla yollanıyoruz. Kitabın ismi, kitaba hakim olan ironik dilin muştusu hükmünde. Müziğin başrolde olduğu bir romanın ismine bakınız; Suskunlar! İronik dili sanırım kitabın başlarında seziyorsunuz ve ilerleyen sayfalarda bu üsluba iyice alışınca da okumak bir yerden sonra yerini farklı bir eyleme bırakıyor; sadece kuru bir harf seslendirme eylemselliğinden ziyade, başka boyuta geçip kitabın kurgusuna dahil oluyorsunuz. Okumak, yaşamaya evriliyor!

Yine Osmanlı, yine İstanbul... Yine boğuk sokak tasvirleri, yine cehennemi andıran zindanımsı yapılar... Yine garip garip ve bir o kadar da metaforik karakterler... İhsan Oktay Anar kendi istikrarını devam ettirmiş Suskunlar'da da. Şöyle 10 seneye kadar, yine bu damardan gittiği mükemmel bir roman çalışması bekliyorum kendisinden. Artık ustalık eserinin vakti gelmiş. Suskunlar'ın bıraktığı duygu budur efendim bendenizde.

Kitabın içeriğine girmiyorum. Okuyun ve o muhteşem kurguyu tamamen kendiniz çözün derim. Ama zaten Puslu Kıtalar Atlası'nı okumuşsanız, bu kitabında da tahmin edeceğiniz üzere, aslında tamamen orijinal bir hikaye okumayacaksınız. Yaşamış veya anlatılagelen ünlü şahısların bir potada eritildiği güzel bir kurguyla karşılaşacaksınız.